miércoles, 3 de octubre de 2012

¡Parásito!

Últimamente he escuchado a más personas de las que me gustaría (Claro, que 1 ya son más personas de las que me gustaría) hablando de los parásitos que pretenden que les den todo gratis sin aportar nada. Referido, por ejemplo, a los que estamos en el paro y hasta la polla de políticos y vamos a las manifestaciones.

Entiendo que las crisis económicas son un momento estupendo para radicalizarse, echar la culpa al "otro" y anteponer el bienestar propio al bienestar de los demás (¿Verdad que a ti te salió fetén, Hitler?) Aún así voy a intentar rebatir este concepto de "parásito" con un ejemplo que conozco muy bien: Yo

- Llevo trabajando como voluntario desde los 15 años hasta el día de hoy: Empecé como voluntario en ASPACE, he sido monitor de los scout muchos años, ahora mismo estoy montando como voluntario una biblioteca para mayores, coordinando como voluntario un club de lectura y puede que un curso de alfabetización de adultos.

- Hasta hace unos años que volví a estudiar y necesité la ayuda de mis padres he vivido de mi sueldo la mayor parte del tiempo desde los 18 años. Ahora no puedo, porque no tengo sueldo (Muy a mi pesar)

- Nunca he pagado nada en negro. Nunca pagaré nada en negro, me da igual que sea una chapuza en mi casa que un jornal de un día. A día de hoy sigo afeando a mis conocidos que trabajan con dinero negro.

- Nunca he recibido el subsidio de desempleo. Nunca lo he pedido porque no lo he necesitado. Nunca he recibido ni pedido una beca ni ningún otro tipo de ayuda del Estado, la Junta ni otro organismo público.

- Nunca he hecho ninguna triquiñuela para pagar menos por algún servicio público.

- Nunca me han dado el trabajo que le correspondía a otra persona porque "conozco a alguien"

Si vas a llamarme parásito, asegúrate antes de que tú aportas más a la sociedad. Si crees que con ir a una manifestación no hago nada por la sociedad, asegúrate de que estaría haciendo más tirado en el sofá o leyendo la Gaceta. O no lo hagas, siempre puedes meterte a político, que la hipocresía es imprescindible




sábado, 8 de septiembre de 2012

Feliz Día de Extremadura

Hoy, día de Extremadura, os regalo a los que no lo conozcáis el poema que abre "El miajón de los castúos", libro de poemas en habla extremeña que publicó Luis Chamizo en 1921 y que a mí me encanta y, por qué no decirlo, me extremeñiza un poco más cada vez que lo leo.  Feliz día de Extremadura, amiguinos!


COMPUERTA

Corre´l tren retumbando por los jierros
de la via. Retiemblan
los recios alcornoques qu´esparraman
al reor del troncón las hojas secas.
juyen las yuntas cuando´l bicho negro
silvando traquetea.
S´enmorona un terrón y el jumo riñe
con las ramas d´encinas que l´enrean...

Vusotros que´ajuís pa no sé aonde
no queando´n los jierros ni las juellas,
vusotros qu´asomaus a las ventanas
guipaís las foscas y arrogantes jesas
y las jondas colás con sus regachos
y la tierra e labor onjuta y seria
donde rumian su pan unos gañanes
del coló de la tierra.

Vusotros qu´atendéis a las lerturas
y séis tan sabijondos en las cencias
que quizás nus larguéis de carrerilla
y en romances jazañas extremeñas
que los nuestros ejarn sin contaglas
endispués de jaceglas.

Vusotros los que váis dendro del bicho
que juyendo retumba y traquetea,
¿no sentís al pasá junto por junto
al mesmo corazón de nuestras tierras
argo asín com´un juerte deseo
que s´eschanguen del chisme toas las rueas
pa queäros aquí, junt´a nusotros
pa endurzá una mijina nuestras penas,
pa rumiá nuestro pan y p´ampaparos
en la sal del süor que nus chorrea?

Vusotros corriendo, mu corriendo,
sin queär en los jierros ni las juellas,
qu´asina como ´l tren vais por la vida,
retumbando y depriesa...

Si n´os podéis pará, meté pal bolso
este cacho e libreta
y al pasá por aquí mirá pal cielo,
y endispués pa la tierra.
y endispués de miranos con cariño,
precipiar a leegla;
porqu´ella sus dirá nuestros quereles,
nuestros guapos jorgorios, nuestras penas,
ocurrencias mu juertes y mu jondas
y cosinas mu durces y mu tiernas.

Y sus dirá tamién como palramos
los hijos d´estas tierras,
porqu´icimos asina: - jierro, jumo
y la jacha y el jigo y la jiguera.

Y tamién sus dirá que semos güenos
que nuestra vida es güena
en la pas d´un viví lleno e trabajos
y al doló d´un viví lleno e miserias;
¡el miajón que llevamos los castüos
por bajo a la corteza!

Porque semos asina, semos pardos
del coló de la tierra
los nietos de aquellos machos que otros días
trunfaron en América.

domingo, 13 de mayo de 2012

Comer a la carta

- Buenas tardes, caballero. ¿Qué desea desayunar, comer y cenar los próximos 4 años? ¿Alcaparras o atún?
- El atún no me gusta y las alcaparras me dan asco. ¿No tienen nada más?
- Bueno, si busca usted por todo el restaurante y encuentra una carta, puede ser que encuentre algún otro plato.
- ¿Pero usted no sabe si hay otro plato?
- Bueno, sé que existen, pero no los comento con los clientes porque nuestras encuestas dicen que la gente prefiere atún o alcaparras.
- Déjelo, ya busco yo.

1.37 horas más tarde...

- Oiga, he encontrado la carta. La verdad es que tiene todo un aspecto horrible. De todas formas, creo que prefiero los macarrones.
- Muy bien, lo apunto

20 minutos más tarde...

- Aquí tiene, caballero. Sus alcaparras
- Oiga, que yo había elegido los macarrones
- Sí, pero ha habido más personas que han elegido las alcaparras. En fin, son 600€ al día
- Oiga, creo que mejor me voy, ya cocino yo en casa
- ¿CÓMO?¿No le da vergüenza? ¿Pero qué sabe usted de cocinar?
- Es verdad, antirestaurantista! Está usted despreciando el menú que eligió una gente hace 30 años!
- Hágame caso, señor. Comer a la carta no es perfecto, pero es la mejor opción. Si viera usted otros países, que comen de menú...

domingo, 8 de abril de 2012

Cada sobrina con su poemina

Comentaba tiempo ha en otro post que yo (Como mi hermano y todos mis primos, así como algunos sobrinos segundos) nací con un soneto debajo del brazo. Mi abuelo, que entre muchas otras cosas era un señor que escribía muy bien, escribió un soneto para cada uno de nosotros según íbamos naciendo. Cambiando de tema, el día 22 de marzo de este año de nuestro señor de dos mil y doce, me han promocionado al papel de tío. Y no como a esos tíos ridículos que les hacen tíos de un en un sobrino, no señor. Mi hermano hace las cosas a lo grande. Mi hermano se prepara para hacer triatlón. Le van las cosas por partida triple. Bueno, pues eso, que mi hermano ha tenido trillizas y mi abuelo se ha escaqueado de los sonetos con la típica excusa de no estar vivo, así que como yo le quería a él y quiero a mis sobrinas, valga esto como homenaje a los cuatro.



ELENA
La primera de todas llega Elena
Que es, por tanto, de su quinta la mayor
Paladina que defienda con ardor
A las otras cuando venga alguna pena
¡Temblad, males, cuando ella entra en escena
No podéis competir con su valor!
Fue escogida por sus padres del mejor
Oro y plata que encontraron en la mena
¡Y con qué amor la miran sus hermanas
Y con cuánto a su vez las mira ella
Y cómo se protegen entre sí!
¡Con qué amor mesaremos nuestras canas
Vigilando desde allí, en aquella estrella
Como ahora os vigilamos desde aquí!



PAULA
¡Y viniste para darnos la alegría
De otro amor, de alguien más a quien querer!
Solo eras un deseo y ahora un ser
Gritos, risas, una pura algarabía
Serás un bebecito, y una cría
Y una joven, serás una mujer
Y serás tuya y libre del ayer
Pero siempre un poco nuestra, un poco mía
¡Qué gusto recibirte en esta casa
Qué gozo es acogerte en nuestra vida
No esperes en la puerta, pasa, pasa!
¡Sé tú, no seas más desconocida
No vengas con cuidado, corre, arrasa
Un día volarás, pero hoy anida!



IRENE
Yo soy desde que fuiste concebida
Tu tío como un hecho inevitable
También, y por ser tu madre amable
Me escogieron como cómplice en tu vida
Sé pues por tu padrino recibida
Y cuenta con mi apoyo responsable
Y cuenta con mi aplauso en lo loable
Y con todo mi amor si estás dolida
Yo siempre te acompañaré en tu viaje
Como tu compañero, no tu guía
Quiero ayudar pero tu vida es tuya
Ten mi primer regalo, un homenaje
Al hombre que me dio la poesía
¡Irene entre nosotros, aleluya!

martes, 7 de febrero de 2012

Superman vilipendiado

Antes que nada, permitid que me disculpe por la falta de actualización. Como excusa, he estado ocupado con otro blog que he tenido que hacer para el cole, al que le he dedicado mucho tiempo y neuronas. Trata sobre la Materia de Bretaña, el Rey Arturo y esas cosas, y si os apetece echarle un ojo está el enlace ahí al lado, donde los enlaces. En fin, vamos con este:

Superman es, sobre todo, el primer superhéroe. El primero primerito. Publicado por primera vez en 1939, aunque creado unos años antes. Sus poderes, su ropa (Basada en el uniforme tradicional de los forzudos de circo), su personalidad secreta, etc. han sido homenajeados (que es como los artistas dicen copiados) infinidad de veces. Cada superhéroe actual le debe la vida a Superman. Por eso mismo, se ha convertido también en un icono. Camisetas, series de televisión, películas, series de radio, juguetes, libros, estatuas... Todo el mundo en todo el mundo conoce a Superman. Por eso es, en mi opinión, el superhéroe al que se le han hecho las cosas más feas. Aceptadlo, no se le respeta. Voy con el ranking:

5-



Despropósito tan grotesco que uno solo puede amarlo.

4-


Las tiendas de chinos. Como tienen capado el Google, no pueden tirar de wikipedia.

3-


Algún cosplay. Sin comentarios

2-



Un hijo de puta que a base de hacer el imbécil y hacer gracia a unos cuantos ha metido en la mierda a unos cuantos cientos de personas

1-

Lo peor, con diferencia, que se le puede hacer a un superhéroe. Identificarlo con esto. La letra está también en el ranking de las tres letras más caraduras del mundo, luchando contra la nueva canción de Ana Torroja (¿Como un encendedor que enciende tu calor? ¿EN SERIO?) y Hawai Bombai de Mecano. Me da asco ponerlo, pero va.



Matar

En fin, espero que este ranking abra los ojos a mucha gente. Muchos Supermanes son vejados cada día por cienes de personas. Está en tu mano hacer algo. Adopta el respeto de un Superman

BONUS TRACK:



jueves, 24 de noviembre de 2011

¡Mosquis! II

Os dejo otro capítulo de el único cómic cuyo título es un homenaje a Homer Simpson. Dibujada por el gran Juan Andrés Blázquez y guionizada por ese chico tan guapo de la barba y las gafas, que no me acuerdo ahora de cómo se llama. Para ver más grande, clicar en el dibujete ¡Comentad, que es gratis!


viernes, 4 de noviembre de 2011

¡Mosquis!

Bueno, pues no pudo ser. Como bien sabe Jesulín de Ubrique debido a su carrera musical, buena voluntad no es suficiente. El primer asalto lo hemos perdido, pero seguiremos luchando. Hace un par de posts os decía que estaba empezando a escribir un cómic cómico (de ahí su nombre) con Juanan. Bueno, pues al haber perdido el concurso del Jueves, ya puedo publicarlo. Así que os dejo una entrega. Tengo terminadas 3 más. Y más que vendrá, no nos rendimos. Yo sigo haciendo guiones y Juanan sigue dibujando, creo que quiere cambiar algunas cosas del aspecto gráfico y nos estamos planteando el blanco y negro otra vez. pero esto es, más o menos, lo que hay. Dadme opiniones sinceras, no tengáis miedo de mi ira. Ni de la de Juanan. Yo creo que no lee mi blog. Dadle a la imagen para verla en grande.